" Odadaki tek abajurun aydınlattığı yüzünde beni korkutan bir ifade vardı. O ifadeyi Nazlı'dan hatırlıyordum. Bir kapıyı bir daha açmamak üzere kapattıkları zaman, içlerinde olup biteni artık bir erkekle paylaşmaya gerek görmedikleri zaman, yanınızda durup da aslında 100 km uzakta olmak istedikleri zaman kadınların yüzünde bu ifade beliriverir. "
Kitabı okuyabileceğim en doğru zamanda okudum sanırım. Kötü, keyifsiz, sıkıcı, berbat bir hafta geçiriyorum. Öyle ki fotoğraf çekmek bile zor geldi.
İlk kez Tuna Kiremitçi okudum. Betimlemeleri insanın içine işliyor. İsteseniz de, istemeseniz de hikayenin içine çekiliyorsunuz. Çok beğendim. Belki de içinde bulunduğum ruh halinden abartmışımdır bilemem, onun kararını da okuyup siz verirsiniz artık. En sevdiğim paragrafı da paylaşmadan geçmeyeyim, bol kitaplı haftalar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder